پیشگفتار

اولین نمودهای آفرینش هنری در سپیده دم تمدن انسانی و با اولین گامهای بشر ابتدایی بنیان گرفت، برخی هم اعتقاد داشتند كه ماهیت زیستی و روانی انسان هنر را بوجود آورده است و هنرها فعالیتی است كه زیبایی را نمودار می‌سازد، هنر كوششی است برای آفرینش صُوَرِ لذتبخش. این صًوَرْ حس زیبایی ما را ارضا می‌كند و حس زیبایی زمانی ازضا می‌شود كه ما نوعی وحدت و هماهنگی از روابط حسی و دركی در درون خود بوجود آوریم.آنچه زیباس موزون و متناسب است و برعكس آنچه موزون و متناسب است زیباست، قانون و مقصد هر هنر چیزی بجز زیبایی نیست.هنر صرفاً لذت نیست بلكه وسیله ارتباط انسانهاست. و هنر فعالیتی است انسانی؛ شامل اینكه یك فرد آگاهانه است به خلق اثری احساسی میزند كه دیگران نیز از آن احساسات متاثر گردند و آنرا تجربه كنند.

و خیلی مختصر می‌توان گفت.‌.. هنر عبارتست از تجملی احساسات، معنویات، تمنیات و روحیات درونی بصورت یك اثر برونی با شرط وجود هماهنگی بین عناصر تشكیل دهنده آن اثر.‌..خوب باید بگم كه دربارة هنر خیلی چیزهای بهتری می‌توان گفت: تعاریفی بس زیباتر و بهترولی خوب در كل نمی‌خواهم صفحات را با گزافه‌گوییهای بس مورد هدر و وقت خواننده را تلف كنم.به نظر خودم باید در این قسمت بنابر عُرف دربارة خودم چیزی بنویسم!سالها قبل در دوران دبیرستان به علت جوانی و از سِرْلج و لجبازی با خانواده و بخصوص مادرم رشتة هنر را در هنرستان انتخاب كردم با اینكه هم از نظر هدیت تحصیلی و هم از نظر نمرات هنر در آخرین انتخاب از نظر آموزش و پرورش، مشاور مدرسه و خودم بود ولی باز من آن را انتخاب كردم.در خانوادة ما همگی افراد تحصیلكرده و دارای تحصیلات، آكادمی بسیار بالایی بودند، از پزشك و مهندس گرفته تا وكیل و ارتشی و غیره.

عُرف خانوادگی حكم می‌كرد كه من در یكی از دو رشتة ریاضی فیزیك و یا علوم تجربی شركت كرده و در آخر سر از یكی از رشته‌های مهندسی پاتوپتنكس در آورم ولی شخصه من به علت علاقه‌ای كه به وكالت داشتم و جو خانوادگی قبول نمی‌كرد كه من در رشتة انسانی درس بخوانم پس از سر جنگ و لج و لجبازی با خانواده‌ام رشتة هنر را برگزیدم و راهی هنرستان شدم!در آنجا سریعاص مشغول شدم، باطناً از كارم ناراضی ولی خودم را بشخصه خوشحال و راضی نشان می‌دادم!بعد از اندك زمانی علاقه‌مند شدم و می‌توان گفت كه در آن غرق شدم و صریحاً می‌توان گفت كه یك نوع ادای دین به هنر و بخصوص به هنر ایرانی پیدا كردم! با آنكه در هنرستان گرافیك خواندم و دستی برقضا كارهای من نمی‌گویم عالی بود ولی بد هم نبود در سال اولی كه در كنكور دانشگاه مخصوص هنرستانیها شركت كردم هم موسیقی و هم گرافیك قبول شدم و مقارن با خواندن پیش دانشگاهی از هر كدام یكی یك ترم خواندم كه در كنكور سراسری شركت كردم در روزی كه كارنامة كنكور را باید می‌گرفتم در باجه‌ایی كه من كارنامه‌ام را گرفتم من تنها خود قبول بودم در پوست خود نمی‌گنجیدم بعد از انتخاب رشته و تحویل برگة انتخاب رشته تا تاریخ جواب در دلهره بسر می‌بردم!

جواب قبولی‌ام را روزی گرفتم كه برای تشییع جنازة یكی از عموهایم به بهشت زهرا می‌رفتیم! اسم من در لیست اضافه بر ظرفیت درآمده بود. 450 دختر و 450 پسر و مجموعاً 60 نفر دختر و پسر در 4 گرایش می‌خوستند یعنی هر گرایشی 15نفر، 7 دختر و 8 پسر و یا بالعكس.در تاریخ موعود در سر جلسه حاضر و امتحان دادم و دستی برقضا موفق و پیروز شدم و جواب قبولی نهایی را در سالگرد عروسی پدر و مادرم گرفتم!در پوست خود نمی‌گنجیدم! بعد از مراسم ثبت نام، خود را رسماً دانشجو می‌پنداشتم، خیلی از دوستان و هم دوره‌ای‌های من در كنكور شركت نكرده بودند دیگر چه برسد به اینكه در دانشگاه قبول شوند.بله من در رشتة تئاتر قبول شده بودم، رشته‌ای كه اصلاً تصورش را نمی‌كردم رشته‌ایی كه واقعاً ازش بدم می‌آمد و فقط به علت اینكه در مقابل خاواده‌ام در مقابل عقیدة خودم ایستادگی كنم وارد این رشته شدم و خواستم ثابت كنم كه اشتباه است كه هر كس هنر می‌خواند بخصوص تئاتر بعد از مدتی از راه بدر می‌شود ولی خوشبختانه با تمام مخالفتهای والدینم برای ادامه تحصیل در رشتة هنر ولی بشخصه از مدافعان این بودند كه هنر را باید برای هنر خواند نه برای كار و كسب درآمد.

من هم خود بر این عقیده هستم كه هنر برای كسب درآمد نیست بلكه بری تجلی روح است، بعدها به نتیجة حرف پدر و مادرم رسیدم كه آنها می‌گفتند كه رشته‌ای را بخوان كه با آن زندگی كنی و به فعالیت‌های اجتماعی بپردازی و هنر را برای روحت بخوان و جداگانه یادبگیرد.ولی حالا من در اینجا مانند هزاران نفر دیگر مثل خودم كه در رشتة هنر درس خوانده و فارغ‌التحصیل شده‌اند ایستاده‌ام.مردانه ایستاده‌ام و با چشمی پر از امید و آرزو بر آیندخود می‌نگرم، برآینده‌ای می‌نگرم كه با آنكه رشته‌ایی كه در آن درس خوانده و رشته‌ای كه در آینده می‌خواهم ادامه بدهم فوق دارد ولی باید بگویم كه هر دو همسو هستند و علاوه بر آن مكمل یكدیگرمن حالا می‌گویم كه با آنكه ندامت می‌كردم ولی حالا دیگر این احساس را ندارم، خوشحالم و حالا راسخم كه در این رشته بمانم و به یكی از فعالان این رشته (تئاتر) باشم.